utrzymanie się

См. также в других словарях:

• utrzymanie — n I, blm 1. rzecz. od utrzymać. 2. «środki do życia, koszt egzystencji» Praca jako źródło utrzymania. Dawać komuś na utrzymanie. Nie mieć środków na utrzymanie. Płacić na utrzymanie, za utrzymanie. Zapewnić sobie, komuś utrzymanie. ◊ Być na… …   Słownik języka polskiego

• zabezpieczyć — dk VIb, zabezpieczyćczę, zabezpieczyćczysz, zabezpieczyćpiecz, zabezpieczyćczył, zabezpieczyćczony zabezpieczać ndk I, zabezpieczyćam, zabezpieczyćasz, zabezpieczyćają, zabezpieczyćaj, zabezpieczyćał, zabezpieczyćany 1. «uczynić bezpiecznym nie… …   Słownik języka polskiego

• kamizelka — ż III, CMs. kamizelkalce; lm D. kamizelkalek 1. «część ubrania męskiego, rzadziej kobiecego, zwykle rodzaj krótkiego żakiecika, bez rękawów i kołnierza, noszonego przez mężczyzn pod marynarką, a przez kobiety na bluzce» Biała, pikowa kamizelka. ∆ …   Słownik języka polskiego

• chleb — m IV, D. a, Ms. chlebbie; lm M. y «pieczywo z mąki i wody na drożdżach lub na zakwasie, wyrobione w bochenki; bochenek takiego pieczywa» Chleb biały, czarny, pszenny, żytni, pytlowy. Chleb świeży, czerstwy, wypieczony. Chleb z marmoladą. Kromka,… …   Słownik języka polskiego

• pracować — ndk IV, pracowaćcuję, pracowaćcujesz, pracowaćcuj, pracowaćował 1. «wykonywać jakąś pracę, spełniać jakieś czynności; zajmować się czymś, robić coś» Pracować fizycznie, umysłowo, naukowo. Pracować zawodowo, zarobkowo, społecznie. Pracować… …   Słownik języka polskiego

• służba — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. służbabie {{/stl 8}}{{stl 7}} instytucja użyteczności publicznej lub wydzielona komórka w strukturze organizacyjnej jakiejś instytucji, powołana do spełniania określonych zadań; też: wchodzący w jej skład… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… …   Słownik języka polskiego

• iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… …   Słownik języka polskiego

• iść — 1. Alkohol (wino, wódka itp.) idzie, poszedł, uderza, uderzył komuś do głowy, idzie, poszedł komuś w nogi «alkohol zaczyna, zaczął działać na kogoś, powoduje, spowodował u kogoś zawroty głowy, trudności w chodzeniu; ktoś jest pijany»: (...)… …   Słownik frazeologiczny

• spoczywa [spoczęło] na — {{stl 8}}{coś} {{/stl 8}}spoczywa [spoczęło] na {{/stl 13}}{{stl 8}}{czyichś} {{/stl 8}}{{stl 22}}barkach {{/stl 22}}{{stl 7}} ktoś jest (stał się) za coś odpowiedzialny, zobowiązny do czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Utrzymanie domu spoczęło na jej… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• szarpać — ndk IX, szarpaćpię, szarpaćpiesz, szarp, szarpaćał, szarpaćany szarpnąć dk Va, szarpaćnę, szarpaćniesz, szarpaćnij, szarpaćnął, szarpaćnęła, szarpaćnęli, szarpaćnięty 1. «pociągać coś (kogoś) gwałtownymi ruchami; targać, tarmosić» Szarpać kogoś… …   Słownik języka polskiego